Asas masyarakat Joseon ialah sistem yang serupa dengan sistem kasta. Ahli sejarah Baek Ji-won menganggap sistem Korea setanding dengan India.[5] Menurut Michael Seth, sistem Korea pada dasarnya boleh dibandingkan dengan India (selain daripada konotasi agama). Walau bagaimanapun, dalam praktiknya, kelas mungkin tidak dapat ditembusi dan dipisahkan dengan jelas seperti di India.[1] Bruce Cumings, sebaliknya, berpendapat bahawa struktur Korea tidak boleh dipanggil sistem kasta sebenar tetapi sistem kasta tertentu itu seakan-akan wujud.[6]

Secara teori, terdapat tiga lapis kelas sosial, tetapi dalam amalannya, terdapat empat lapis. Kelas teratas ialah yangban, atau "sarjana-ningrat",[7] golongan kebanyakan dipanggil sangmin atau yangmin, dan kelas yang paling rendah adalah daripada cheonmin.[1] Antara yangban dan golongan kebanyakan ialah kelas keempat, chungin, "orang tengah".[1]

Golongan pemerintah dan penerima keistimewaan ialah golongan yangban. Bangsawan elit ini bersifat turun temurun dan memegang sebahagian besar harta, hamba dan tanah. Mereka juga dipanggil sadaebu, " pegawai-sarjana", kerana jika dibandingkan dengan bangsawan Goryeo atau bushido Jepun, mereka bukanlah pemilik tanah yang terlibat dalam tindakan ketenteraan.

Yangban berusaha untuk berjaya dalam peperiksaan diraja untuk mendapatkan jawatan tinggi dalam kerajaan. Mereka tidak membayar apa-apa bentuk cukai, dan mereka mengelakkan buruh kasar dan kerahan tenaga. Walau bagaimanapun, mereka harus cemerlang dalam seni khat, puisi, teks Cina klasik dan upacara Konfusian. Secara teori, rakyat jelata boleh memohon peperiksaan diraja tetapi dalam praktiknya, dari tahun 1600-an, latar belakang keluarga pemohon telah diperiksa dengan teliti dan perlu memberikan bukti status yangban di sebelah bapa mereka sehingga tiga generasi dan satu generasi di sebelah ibu.

Bangsawan tinggal berasingan daripada rakyat kebanyakan, di kawasan yang ditetapkan di bandar atau kampung dan menghabiskan sebahagian besar masa lapang mereka di akademi Konfusian atau rumah gisaeng.[1] Keluarga yangban jarang ditemui di bahagian utara dan timur negara dan juga di Pulau Jeju kerana kebanyakan yang diturunkan pangkat yangban akan diasingkan di sana. Jawatan tinggi kerajaan diisi oleh yangban dari wilayah Gyeongsang dan Chungcheong terutamanya. Golongan cendekiawan-bangsawan membentuk kira-kira 10% daripada penduduk Korea.[7]

Pejabat awam (munban), serta jawatan tentera (muban) diduduki oleh lelaki yangban, yang terakhir diisi oleh yangban wilayah, yang satu-satunya cara untuk mendapatkan sijil ilmiah adalah dengan menjadi pegawai tentera. Lelaki tersebut telah disediakan untuk menghadapi peperiksaan oleh muhak, sekolah tentera. Dari zaman pertengahan Joseon, mereka mempunyai keturunan yang berbeza daripada pegawai awam.[1]

Sekitar 80% masyarakat Joseon terdiri daripada rakyat kebanyakan, dipanggil sangmin. Mereka adalah kelas bebas, diwajibkan membayar cukai, berkhidmat dalam tentera, dan menjalankan kerja kerahan. Golongan ini terdiri daripada golongan petani, tukang, nelayan dan saudagar, tetapi biasanya saudagar dipandang rendah oleh Yangban. Sesetengah petani memiliki tanah mereka, tetapi yang lain mengusahakan harta yangban sebagai penyewa.[1][7]

Kedudukan terakhir di tangga sosial ialah kelas terbuang, cheonmin. Para hamba berada di lapis ini. Mereka dibahagikan kepada dua kumpulan: sanobi (hamba swasta) dan gongnobi (hamba yang dimiliki oleh negara). Kedua-dua kumpulan mempunyai "hamba dalam rumah" (solgeo nobi) dan "hamba luar" (oegeo nobi). Kumpulan ini hidup seperti mana-mana petani, boleh memiliki harta dan, seperti petani, memberikan sebahagian daripada hasil tanaman atau penghormatan tekstil kepada pemiliknya. Bilangan hamba berubah-ubah sepanjang zaman Joseon: ada kalanya bilangan mereka mencapai 30% daripada populasi. Hamba tidak boleh mempunyai nama keluarga kecuali bagi mereka yang sudahpun mempunyai nama keluarga ketika mereka menjadi hamba. Secara teori, perkahwinan antara hamba dan rakyat biasa adalah dilarang, tetapi peraturan itu sering diabaikan. Menjelang akhir dinasti, bilangan hamba berkurangan. Perhambaan negara telah dimansuhkan pada tahun 1800 manakala perhambaan persendirian akhirnya diharamkan pada tahun 1894.[1][7]

Selain hamba, orang dari profesyen tertentu juga termasuk dalam golongan cheonmin. Sebagai contoh, profesional yang berurusan dengan penyembelihan haiwan (penyembelih, orang yang bekerja dengan kulit haiwan), kemungkinan besar disebabkan pandangan Buddha lama. Pemilik penginapan, gisaeng, penghibur, penggali kubur, pengupas kulit kayu, pembuat bakul, bomoh dan pengemudi feri juga ialah orang cheonmin. Ia status keturunan, dan anak-anak mereka tidak dibenarkan untuk menaiki tangga sosial.[1][7]

Kelas pertengahan, dipanggil chungin atau jungin adalah golongan yang kecil tetapi penting. Mereka berada di bawah bangsawan yangban tetapi di atas rakyat kebanyakan. Mereka biasanya "pakar teknikal", seperti jurubahasa, jurutulis, ahli astronomi, akauntan, pakar perubatan, ahli hukum dan ahli muzik. Pemegang pejabat kecil wilayah juga tergolong dalam kelas ini. Mereka menyelia birokrasi tempatan dan oleh itu mustahil untuk diabaikan. Ramai daripada mereka menjadi kaya, sebahagiannya dengan mengeksploitasi petani. Pada abad ke-19, chungin yang bercakap bahasa asing ialah orang yang memperkenalkan budaya Barat ke Korea.[1][8]

Orang chungin juga termasuk anak luar nikah yangban.[8] Dilahirkan daripada gundik biasa atau hamba, mereka membentuk substrata dalam chungin, dipanggil seoeol. Anak luar nikah golongan sarjana-ningrat tidak dibenarkan diiktiraf sebagai yangban, maka, tidak boleh mewarisi tanah atau kekayaan daripada bapa mereka atau mengambil bahagian dalam peperiksaan kerajaan. Nasib mereka menyebabkan banyak perbincangan di kalangan sarjana Confucian, kerana menyedari kewujudan mereka bermakna garis yang jelas antara rakyat biasa dan bangsawan akan menjadi kabur.[1]

Masyarakat Joseon adalah istimewa kerana kelas elit kekal sama selama berabad-abad. Walaupun terdapat peperangan yang berterusan, dengan kumpulan berbeza bertukar kedudukan teratas di seluruh Eropah dan Asia, kelas pemerintah Korea sebahagian besarnya kekal tidak disentuh, dari zaman Goryeo hingga akhir dinasti Joseon. Struktur sistem sosial juga kekal sama selama lima abad, menjadikannya suatu yang unik di dunia.[1]